Non son amante do Nadal, pois nesas festividades, polo
menos en Occidente, acabamos levando ó extremo o consumismo que,
desgraciadamente, xa nos define. Non obstante, gusto das reunións íntimas que
propician esas datas ó amor do lume ou do café. Nas últimas festas, botei en
falta a varios finados queridos. É o caso do chairego Elías Ferreiro, o meu
primeiro mestre xornalístico, a quen coñecín precisamente cando fixen as
prácticas neste periódico, no verán de 2010. Aterrei nas seccións que el
coordinaba (‘España’ e ‘Mundo’), e decontado collimos confianza, compartindo
dende aquela gratas viaxes pola xeografía galega con outro prezado compañeiro, o
mariñán Javier Rivera. Intelixente, fiel, incorruptible, lacónico —mais sempre coa verba xusta, por iso titulaba tan ben—, Ferreiro parecía tirado dun ‘western’ crepuscular, deses que coñece
magnificamente o noso colega Paco Abraldes. Súa podería ser, por exemplo, esta frase
que pronuncia Billy o Neno no filme de Peckinpah: “Os tempos cambiarían, pero
eu non”.
 |
| Elías Ferreiro e un servidor, en Cabo Ortegal (Cariño, A Coruña). |
Realmente son
poucos os días nos que non me lembro de Elías durante algún intre. E
cando quedo con Rivera, da igual o tema que toquemos, sempre acabamos citándoo
ou imaxinando que pensaría el sobre tal acontecemento. En outubro, un mes
despois da súa morte, dediqueille un poema. Deixeino repousar, como fago con
todas as miñas creacións líricas; e agora, na súa honra, quero que vexa a luz
aquí, onde se non, neste xornal que conectou as nosas vidas para sempre e onde
o mestre deixou un baleiro inmenso. Titúlase ‘Amigos: Elías Ferreiro’ e di así:
“Un xersei, un feixe de folios/ en branco, un póster do Celta,/ o diploma dun
cursiño/ e caramelos de eucalipto./ Foi todo o que atopamos/ baleirando os
caixóns/ da mesa na que traballabas./ Pareceunos
inxusto/ que tantas horas lúcidas/ puideran coller nunha caixiña;/ pero a
sobriedade foi a túa marca,/ esa que admiramos sempre.// Ti sentenciabas: ‘O
fútbol sala/ substituíu ó boxeo no corazón/ dos macarras’. Ti sentenciabas/
audaz, afiado e sorrindo./ Ti endexamais/ usaches crema antiolleiras;/
preferías que a pureza de Paula/ vernizase os teus sedimentos”.
[Artigo meu publicado onte na edición da Mariña de El Progreso de Lugo]
No hay comentarios:
Publicar un comentario