Mestre Bresson

“Asegúrate de ter esgotado todo o que se comunica por medio da inmobilidade e o silencio” 

(Robert Bresson, Notas sobre o cinematógrafo) 

Fotograma de Un condenado a morte escapouse (1956), marabillosa longametraxe de Bresson.

Un micropoema de Cernuda

Hermoso micropoema de Luis Cernuda perteneciente a su libro Desolación de la quimera (1962).

O primeiro videoclip de Alba María

“Vencer vencer perdendo a guerra / Vencer contando as infeccións / Botando pus coiraza-costra / Vencer comprendendo que loitamos / Por terra mar e papel / Vencer vencer l’amour est un oiseau rebelle”. Grande Alba María! Unha cantautora sagaz, unha muller marabillosa. 

Velaquí o primeiro videoclip de Alba, que acaba de estrearse; está baseado na súa peza "Cabaleira", á cal pertencen os versos que citei antes: 

Este tema forma parte de Aínda (aCentral Folque, 2014), a ópera prima de Alba María. Trátase dun disco precioso, cheo de forza e delicadeza, sobre o que escribirei un artigo próximamente.  

Servidor xunto a Alba María, que o día 9 deste mes presentou o seu disco no Pazo de San Marcos, en Lugo. Foi un concerto espléndido.

Mirlo

Un mirlo común. La imagen está extraída de la web www.infoanimales.com. 

"Arrojamos la bomba de Hiroshima, pero desde San Francisco nadie ha sabido decirle a un mirlo '¡buenos días!', y que este entienda la matinal salutación, alegría de su hermano el hombre" 

Álvaro Cunqueiro, en el número 1627 de la revista Destino (7 de diciembre de 1968)

Bailando a Solomon Burke

Estaba traballando na miña tese doutoral cando soou o gran Solomon Burke: 



Non puiden facer outra cosa que poñerme a bailar. 

Desajuste

Tan rico estoy metafóricamente como pobre sentimentalmente. 

(De una carta amorosa que escribí hacia el final de la adolescencia) 

Imagen que tomé en A Granda (aldea de mi Santiso de Abres nativo) hace unos años. 

Ata sempre, querido Félix

Tristura nas terras do Eo. Deixounos un dos faros da nosa cultura: Félix Menéndez, bibliotecario da Veiga. A súa xenerosidade e o seu dinamismo eran realmente envidiables. Estando na biblioteca que el dirixía, sempre me sentín na miña casa. Sempre recibín del, coma outros escritores que o trataron, un bo consello, unhas palabras de ánimo, unhas gotas de humor intelixente... Pro é que, ademais, Félix forma parte das miñas mellores vivencias: as da nenez. Lembro a primeira vez que entrei, coa miña nai (daquela ela era a bibliotecaria do noso Santiso nativo), no edificio vello da biblioteca da Veiga. Tiña uns 6 anos, e sentín que se me abría un mundo de infindas sensacións e posibilidades. Alí estaba o noso querido Félix pra recibirnos cun sorriso xeneroso... Teño pasado moitas tardes, facendo a tarefa escolar e lendo, no edificio novo da biblioteca veigueña. Era a época —a miña infancia e puberdade— en que eu estudaba piano e solfeo na Escola de Música Municipal. Antes e despois das clases, investía o tempo cerca de Félix. Ás veces, el axudábame —gustosamente— coa tarefa... Como me gustaba velo falar tanto, no seu despacho, co meu pai! (Eles dous, pola súa integridade, eran, dende logo, uns referentes pra min, uns modelos... e sígueno sendo.) 

Félix Menéndez, no seu despacho da biblioteca da Veiga.

Félix, grazas por achegarnos con tanta xenerosidade e paixón a cultura, grazas tamén por ser un amigo fiel. Volveremos atoparnos —seguro— na miña infancia, porque todas as noites regreso a ela: esas augas escuras lávanme do día, Borges dixit. Atoparémonos, por exemplo, na primavera de 1998. Ti poñerás a túa amable man sobre a miña cabeciña arroibada. Preguntarasme, coma sempre, pola miña nai —que é a túa alumna, a túa compañeira, a túa amiga—. E eu sentareime ao piano pra regalarche uns acordes de tenrura: ben os mereces.

Época

Veño dunha época pasada na que nunca vivín.

Frío

Malia todo, non podo odiarte. Porque grazas a ti practiquei un alto exercicio de sinestesia: grazas a ti descubrín a que sabe o frío.