Benvida sexa a i-auga nesta Terra de Miranda (e en todo o Norte). Máis chuvia, máis chuvia! E que se extinga dunha vez o lume, por favor!
Bitácora de Héctor Acebo, poeta, periodista cultural y doctor en Periodismo
Bitácora de Héctor Acebo, poeta, periodista cultural y doctor en Periodismo.
-Correo: acebobello@gmail.com
-Instagram: @hectoracebo
miércoles, 30 de diciembre de 2015
domingo, 27 de diciembre de 2015
Mestre Bresson
"Asegúrate de ter esgotado todo o que se comunica por medio da inmobilidade e o silencio"
(Robert Bresson, Notas sobre o cinematógrafo)
(Robert Bresson, Notas sobre o cinematógrafo)
Unha pequena reportaxe que a canle TCM dedicou ó meu admiradísimo Bresson. O narrador da peza audiovisual le varios aforismos e reflexións contidos no único libro publicado polo cineasta francés, o fermoso Notas sobre o cinematógrafo.
Maxistral secuencia de Mouchette (1967), longametraxe de Bresson.
lunes, 21 de diciembre de 2015
20-D
"La España de charanga y pandereta, / cerrado y sacristía, / devota de Frascuelo y de María, / de espíritu burlón y de alma quieta (...)". ¿Recuerdan estos versos de A. Machado? No se me ocurre nada más que añadir.
domingo, 20 de diciembre de 2015
A cor do escáncer
O escáncer é
un réptil escamudo da familia dos ánguidos. Moi similar a unha pequena serpe, carece
de patas ou tenas moi reducidas. Poboador dos lugares avesíos e húmidos, adoita
abeirarse debaixo das pedras. Cando eu era cativo, tranquilizábame observar este
inofensivo animal de aspecto cru…
Macho de escáncer común. Imaxe tirada do blog Aves e natureza da Fonsagrada. |
A
lembranza do escáncer tráema dona Remedios de
Rochiña, a miña defunta bisavóa, natural de Trabada. Malia os seus
escasos estudos, esta lúcida e carismática señora medía moito as verbas —non en van, escribía poemas de
corte oral—, rematando
calquera conversación coa frase oportuna. As súas repentinas réplicas deixaban
fóra de combate ós interlocutores máis instruídos, como xa contei algunha vez no
semanario La Comarca del Eo.
“Comprei unha tea ben guapa pra un vestido”. “Moi ben! E de que cor é?”. “Pois non sei dicirche...”.
“Es ben ransoña, muller! A
tea é clara ou escura?”. “Non sei... É... da cor do escáncer”. Este excelente diálogo, protagonizado por dúas mulleres
de Santiso de Abres, téñollo escoitado á miña bisavóa, que viviu moitos anos no citado concello das beiras do
Eo, onde eu nacín.
A coloración
do escáncer é variable —os exemplares adultos desta especie
poden ser agrisados, amarelos ou pardos—, pro o seu ton sempre resulta apagado. Pois ben, penso que a
veciña da miña bisavóa, por moi iletrada que fora, sentenciou dun xeito verdadeiramente ocorrente a
conversación reproducida. Entendo que aquela tea tiña unha cor ambigua, e non se
caracterizaba nin por ser brillante nin por ser escura: coma o escáncer! Imposible
non lembrarse aquí daquela imaxe de Juan Ramón Jiménez: “(…) Imprecisa / como
sonrisa que se pierde en risa…”.
Remedios de Rochiña, xunto a dous dos seus bisnetos: María e un servidor. A fotografía foi feita en Santiso de Abres o 11 de setembro de 1995. |
En Santiso,
o esquecido escáncer
tivo os seus días de gloria grazas á elocuente Remedios de Rochiña, que repetiu ben veces —con actitude festiva— aquel diálogo. Se un sabe escoitar,
atopa a poesía mesmo debaixo das pedras.
[Artigo meu publicado onte en El Progreso de Lugo (edición da Mariña)]
miércoles, 16 de diciembre de 2015
Rajoy, mediocre
Todo político mediocre aspira a que los votantes seamos dóciles, sumisos, desmemoriados..., y Rajoy es la mediocridad elevada al cubo.
Cézanne
"¿Qué es lo que me proporciona, qué me ha dado siempre Cézanne? Una intensidad emocional singular que pocos de sus coetáneos me ofrecen, ni tan siquiera Van Gogh o Lautrec. Tiene que ver ese impacto con su esencialidad, su despojamiento, su antisentimentalismo, su rigor constructivo, su rectitud moral frente al lienzo, su gusto seguro y callado, sin exhibicionismos ni desbordamientos. Su ausencia, en fin, de cinismo y autocompasión" (Antonio Martínez Sarrión, Escaramuzas).
Mont Sainte-Victoire (1895), de Paul Cézanne. |
lunes, 14 de diciembre de 2015
Abril
"Tu jadeo, tu espuma, tu sudor, me parece que vienen de otra vida... ¡Ven aquí, ven aquí, caballo mío; abril, abril que vuelves, caballo blanco de mi amor perdido!". Juan Ramón Jiménez, citado recientemente en mi tesis doctoral (La metáfora en la poesía de Martínez Sarrión), hablando de las connotaciones eróticas que a menudo presenta el cuarto mes del año en la tradición y en la modernidad lírica amorosa de Europa.
Betsy Russell en Escuela privada para chicas (1983), largometraje de Noel Black.
domingo, 13 de diciembre de 2015
Claudio Rodríguez Fer presentará a súa versión galega da poesía de Emily Dickinson
LA MADRIGUERA, Taller e Galería de Arte e Creación (Galerías da Praza
Maior 27, Lugo), especializado en obra gráfica, encadernación e libros e
obxectos de autor, organizará este martes, ás 8 da tarde, un acto de
presentación do libro feito a man Musgo /
Moss, composto por poemas en inglés da poetisa estadounidense Emily Dickinson, introducidos e traducidos ao galego polo poeta lucense Claudio Rodríguez Fer, con deseño e acuarela da artista lucense Sara Lamas.
O poeta Claudio Rodríguez Fer, en Nova York, ante o East River. |
Intervirán no acto as responsables de LA MADRIGUERA, Silvia Vilar Arias
e a propia Sara Lamas, así como o introdutor e tradutor da obra, Claudio
Rodríguez Fer, que recitará en galego, e a profesora norteamericana JoDee
Anderson, quen recitará en inglés.
Emily Dickinson levou unha vida recluída, primeiro na súa aldea natal e
finalmente no seu propio cuarto, durante boa parte do século XIX. Mantivo
inédita practicamente toda a súa poesía, que non se deu a coñecer ata despois
da súa morte, mais no século XX foi recoñecida como a principal poeta dos
Estados Unidos de América. As súas relacións amorosas permaneceron incógnitas,
así como o sentido do seu costume de vestir sempre de branco nos últimos anos
da súa existencia.
A poetisa romántica Emily Dickinson. |
Claudio Rodríguez Fer leu dende a súa mocidade con moito interese a
Emily Dickinson, con quen se identifica xa no seu libro Historia da lúa. Comezou a traducila nos primeiros anos noventa,
sendo profesor na Universidade da Cidade de Nova York, polo que un verso dela
abriu o seu libro A unha muller
descoñecida, alí escrito en boa parte. A constante intervención do poeta en
actos e recitais en Nova York, onde presentou este outono a antoloxía bilingüe Amores sen morte / Deathless Loves,
motivou finalmente que ultimara esta selección en homenaxe á gran poeta
romántica, moitas veces equiparada a Rosalía de Castro.
JoDee Anderson, filóloga natural de Kansas, é profesora de Inglés na
Facultade de Humanidades de Lugo, da que foi vicedecana e na que realizou un
gran labor dende
hai décadas.
A artista lucense Sara Lamas cultivou a pintura, o debuxo, o gravado, a
artesanía e o deseño, e a súa obra ten sido reproducida nun gran número de
publicacións de moi diversos lugares. En colaboración con Silvia Vilar Arias
ten unha longa, frutífera e recoñecida traxectoria na ensinanza do debuxo e da
pintura e na realización de obra gráfica, de encadernación artesá e de libros e
obxectos de arte en Lugo.
martes, 1 de diciembre de 2015
Unha moza
El dicía que só aspiraba a ter moza. Só unha moza, pro dentro dela (como naquela canción de Garnet Mimms, como no poema de Pound) cabería o universo enteiro.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)