Bitácora de Héctor Acebo, poeta, periodista cultural y doctor en Periodismo

Bitácora de Héctor Acebo, poeta, periodista cultural y doctor en Periodismo.
-Correo: acebobello@gmail.com
-Instagram: @hectoracebo
-Twitter: @HectorAcebo

jueves, 30 de julio de 2015

Rodrigo García, gran cantautor, me cita en su blog

En una reciente entrada de su blog, el admirable Rodrigo García​ (cantautor de alturas, soberano guitarrista y fundador del mítico grupo Cánovas, Rodrigo, Adolfo y Guzmán​) cita una expresión —"críticos cítricos"— extraída de mi poema Desafío, y añade las siguientes palabras, tan generosas: 

"Esta intencionada y sagaz pirueta fonética la traigo otra vez de un bello aunque breve libro de Héctor Acebo, a quien me propongo visitar algún día en sus dorados y bucólicos predios. Que en ello Alá me asista" 

¡Qué honor el mío! 

Para leer la entrada completa de Rodrigo García, titulada "Discrepancia de 'lo establecido", pincha aquí

Pinchando aquí, puedes leer otro texto de Rodrigo ("El emblema pendiente"), previo al anterior, en el que cita también la paronomasia "críticos cítricos". 

Muy agradecido al maestro Rodrigo, a quien espero en mis predios. 


Rodrigo García, junto a un servidor, en Madrid. Fotografía de Emilio Acebes.

miércoles, 29 de julio de 2015

O twist da rapaciña

Foxnola ensaia, con sensibilidade, unha parte d'O twist da rapaciña, novísimo tema composto polo líder da banda astur-galaica, Abel Péreze un servidor: 


Penso que quedou unha peza fresca e sensorial... Sirva este vídeo de petisco. 

Velaquí a letra completa (obra miña) da canción: 

O TWIST DA RAPACIÑA  
Ai, rapaza, rapaciña,
vou esmelgar o teu sal:
teño un monte no meu peito
que desemboca no mar!

Pensar en ti é oír en flor,
é erotizar un pombal,
é cantar as túas pecas,
imposibles de contar.

Tu tes unhas costas brancas
que eu contemplo en cenital.
Cansas a voz, non o xesto,
nena, musa da Nouvelle Vague.

Ai, rapaza, rapaciña,
vou esmelgar o teu sal:
teño un monte no meu peito
que desemboca no mar!

Pensar en ti é ulir a luz,
é, é descalzar a visión,
é soñar cun desván, si!,
no que tomamos o sol.

Se me deixas conquistar
eses mundos do teu mirar,
recitareiche madrigais
desde o porto de Porcillán.


Ai, rapaza, rapaciña,
vou esmelgar o teu sal:
teño un monte no meu peito
que desemboca no mar! 

Estou agradecido ó doutor Carlos Aenlle, que revisou o galego oriental da letra. A decisión de poñer ''desván'' (un castelanismo), e non ''faio'', é miña por unha cuestión métrica, de acentuación.


A melodía da canción é de Abel Pérez. 

lunes, 27 de julio de 2015

miércoles, 22 de julio de 2015

Merlo: mestre cantor

  

"Desde el aire trae a la tierra alguna semilla divina, un poco de luz mojada de rocío, con las cuales parece nutrir su existencia, no de pájaro sino de flor, y a las cuales debe estas notas claras, líquidas, traspasando su garganta. Igual que la violeta llena con su olor el aire de marzo, el mirlo llena con su voz la tierra de marzo. Y equivalente oposición dialéctica, primaveral e inverniza, a la que expresa el tiempo en esos días, es la de pasión y burla que expresa el pájaro en esas notas"
Luis Cernuda, Ocnos

viernes, 17 de julio de 2015

Stevie Nicks

Stevie Nicks: a forza da delicadeza, a delicadeza da forza. Como me gusta a súa voz! Que envexa me da Lindsey Buckingham (integrante tamén de Fleetwood Mac) por seducir á muller e á artista cando os dous tiñan máis ou menos a miña idade! Gran parella. Eterna (pra min polo menos). 


domingo, 12 de julio de 2015

Acordes de tenrura

Chamábase Félix Menéndez e, durante vinte e seis anos, foi o exemplar bibliotecario da Veiga. Cando ía velo, o primeiro que facía Félix era poñer a súa man sobre o meu ombro e preguntarme pola miña nai. Tras eses sinais de cariño e confianza, o seu discurso non desembocaba en eloxios superfluos ou tautoloxías; el ía directamente á cuestión que máis nos concernía naquel momento: a preparación dun acto literario, ou a reflexión sobre unha exposición de pintura. Home dinámico, escéptico á hora de falar do seu futuro, sempre tiven a impresión de que, gozando de boa saúde —morreu repentinamente, dun infarto, en abril—, espremía todo o xugo do tempo. Así, nos momentos máis distendidos das nosas tertulias, Félix “era”, mentres un “estaba”. Ah, pero que ledicia estar ó pé dun home tan íntegro e xeneroso!
Félix Menéndez, nunha imaxe do seu Facebook.


Coñecín a Félix na nenez. Lembro perfectamente a primeira vez que entrei, coa miña nai, na biblioteca da Veiga, cuxo fondo é considerable. Daquela Mamá comezaba a traballar na exigua biblioteca do noso Santiso nativo, e xa disfrutaba da amizade de Félix. Eu, ó poñer os pés no espazo laboral deste cabaleiro, sentín que se me abría un mundo de infindas sensacións e posibilidades. Un mundo onde a nostalxia pode ser xubilosa, onde as emocións teñen música, onde a aventura é un fin...
Por suposto, Félix —que era filólogo hispánico— coñecía esas calidades salvíficas da literatura, pero, polo seu carácter xocoso, restáballe solemnidade á arte, algo que agradecía un cativo traveso e soñador de dinosauros.
Sei que volverei atoparme con Félix na miña infancia, porque todas as noites regreso a ela, farto da avaricia e da frivolidade coas que tropezo constantemente. Atoparémonos, por exemplo, no 99, nos ensaios pra o concerto de fin de curso da escola de música veigueña.
El poñerá a súa amable man sobre a miña cabeciña arroibada. Preguntarame —coma sempre— pola miña nai. E eu, seguindo o seu exemplo, non desperdiciarei o tempo: sentareime ó piano pra regalarlle uns acordes de tenrura. Ben os merece o meu fiel amigo. 
[Artigo meu publicado onte en El Progreso (edición da Mariña)]

viernes, 3 de julio de 2015