Acordes de tenrura

Chamábase Félix Menéndez e, durante vinte e seis anos, foi o exemplar bibliotecario da Veiga. Cando ía velo, o primeiro que facía Félix era poñer a súa man sobre o meu ombro e preguntarme pola miña nai. Tras eses sinais de cariño e confianza, o seu discurso non desembocaba en eloxios superfluos ou tautoloxías; el ía directamente á cuestión que máis nos concernía naquel momento: a preparación dun acto literario, ou a reflexión sobre unha exposición de pintura. Home dinámico, escéptico á hora de falar do seu futuro, sempre tiven a impresión de que, gozando de boa saúde —morreu repentinamente, dun infarto, en abril—, espremía todo o xugo do tempo. Así, nos momentos máis distendidos das nosas tertulias, Félix “era”, mentres un “estaba”. Ah, pero que ledicia estar ó pé dun home tan íntegro e xeneroso!

Félix Menéndez, nunha imaxe do seu Facebook.

Coñecín a Félix na nenez. Lembro perfectamente a primeira vez que entrei, coa miña nai, na biblioteca da Veiga, cuxo fondo é considerable. Daquela Mamá comezaba a traballar na exigua biblioteca do noso Santiso nativo, e xa disfrutaba da amizade de Félix. Eu, ó poñer os pés no espazo laboral deste cabaleiro, sentín que se me abría un mundo de infindas sensacións e posibilidades. Un mundo onde a nostalxia pode ser xubilosa, onde as emocións teñen música, onde a aventura é un fin...

Por suposto, Félix —que era filólogo hispánico— coñecía esas calidades salvíficas da literatura, pero, polo seu carácter xocoso, restáballe solemnidade á arte, algo que agradecía un cativo traveso e soñador de dinosauros.

Sei que volverei atoparme con Félix na miña infancia, porque todas as noites regreso a ela, farto da avaricia e da frivolidade coas que tropezo constantemente. Atoparémonos, por exemplo, no 99, nos ensaios pra o concerto de fin de curso da escola de música veigueña.

El poñerá a súa amable man sobre a miña cabeciña arroibada. Preguntarame —coma sempre— pola miña nai. E eu, seguindo o seu exemplo, non desperdiciarei o tempo: sentareime ó piano pra regalarlle uns acordes de tenrura. Ben os merece o meu fiel amigo. 

[Artigo meu publicado onte en El Progreso (edición da Mariña)]